رمضان ماه خوبی‌ها 

رمـــــضان آمـــــد و آهــــسته صــدا کــرد مــرا              مــــــستعـــد ســــــفر شـــــهر خـــدا کـــرد مــرا 

از گـــلستـان کـــرم طــرفه نــسیمــی بــــوزیـــد              کـــه ســراپای پــر از عــطر و صــفا کـرد مــرا

نــازم آن دوست کـــه با لــطف سـلیمانی خویش               پـــــله از ســــلســـله دیــــو دعــــا کــــــرد مــرا

فــــیض روح‌الـــقدسم کـــرد رهـــا از ظـــلمات               هـــمرهـــی تـــا بــه لــب آب بــــقا کـــــرد مــرا

مـــن نــبودم بـــجز از جـــاهل گــم کـرده رهی               لایـــــق مــــکتب فـــخرالنـــجبـــــا کــــرد مــــرا

در شــــگفتم ز کـــــرامات و خـــطاپــوشـــی او               مـــن خـــطا کــردم و او مـهر و وفــا کرد مــرا

دســـت از دامـــن ایـن پـــیک مــبارک نـــکشــــم               کـــه بــه مــهمـانی آن دوســت نــدا کـــرد مـــرا

زین دعاهاست که با این همه بی‌برگی و ضعف               در گلــستان ادب نــــغمه‌ســــــرا کـــــرد مـــــرا

هــــر ســـر مـــویم اگــر شــکر کــند تـا بـه ابـد                کـــم بود زیــن هـمه فـیضی که عـطا کرد مــرا

                                                                                                                                                                       فتح‌الله اسلامی‌نیا

 * ماه مبارک رمضان، ماه خداوند، ماه نزول قرآن بر عموم شیعیان جهان مبارک باد*

رمضان، ضیافت نور و «مائده تقوا» و دعوتى است‏ به باز یافتن «خودگمشده‏».

دریغ، اگر از این مهمانى، تهیدست‏ برگردیم! دمسازى با فرشتگان رحمت از یک سو، همنوایى با بینوایان و مساکین ‏از سوى دیگر و یادآورى عطش و گرسنگى روز رستاخیز از دیگر سو، به ‏رمضان و روزه، مایه «ذکر» میبخشد و در سایه این «یاد»، روزه‌دار ازغفلت میرهد.

«رمضان‏»، بهار معنویت و عرفان و موسم بازگشت‏ به سرشت پاک و فطرت خدایى و پر گشودن در فضاى نیایش و عبودیت و شکوفایى گل ‏رحمت در بوستان جان است. روزه، آزمون سراسرى «اخلاص‏» بندگان است. 

الهی! اگر تو مرا به جرم من بگیری، من تو را به کرم تو بگیرم
 و کرم تو از جرم من بیش است.
الهی! اگر دوستی نکردم، دشمنی هم نکردم
 اگر بر گناه مصرّم، اما بر یگانگی تو مُقرّم.
الهی! اگر توبه، بی‌گناهی است، پس تائب کیست؟
 و اگر پشیمانی است، پس عاصی کیست؟
الهی! از پیش خطر و از پس راهم نیست؛
 دستم گیر که جز تو پناهم نیست.
الهی! گهی به خود نگرم، گویم از من زارتر کیست؟
 گهی به تو نگرم، گویم از من بزرگوارتر کیست
الهی! می‌بینی و می‌دانی، و برآوردن، می‌توانی.
الهی! چون حاضری چه جویم، و چون ناظری چه گویم؟
الهی! تو بساز که دیگران ندانند، و تو نواز که دیگران نتوانند
الهی! چون توانستم، ندانستم، و چون که دانستم، نتوانستم.
الهی! بیزارم از آن طاعتی که مرا به عُجب آرد،
  و بنده آن معصیتم که مرا به عذر آورد
الهی  اگر به «دعا» فرمان است قلم رفته راچه درمان است ؟،

الهی! ابوجهل، از کعبه می‌آید!
و ابراهیم از بتخانه! کار به عنایت بود، باقی بهانه

ای خالق ذوالجلال نومید مکن آن را که به درگهت نیازی دارد.
والسّلام